Opis
Wspomnienia gen. Romana Żaby (1864-1945) obejmują kilkadziesiąt lat z przełomu wieku XIX i XX i są interesującym materiałem źródłowym do historii austriackiej i polskiej wojskowości oraz ówczesnej kultury materialnej oraz obyczajowości ziemian. Dużo miejsce we Wspomnieniach zajmują opisy sposobów wychowania i szkolenia oraz umundurowania ułanów w szkołach i w pułkach kawalerii.
Życiorys (za Wikipedią):
Roman Żaba herbu Kościesza (ur. 9 sierpnia 1864 w Zbylitowskiej Górze, zm. 3 października 1945 w Krakowie) – pułkownik kawalerii Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej.
Urodził się 9 sierpnia 1864 w Zbylitowskie Górze w powiecie tarnowskim, w majątku rodzinnym, gdzie wychował się, jako jedno z pięciorga dzieci Stanisława, oficera armii brytyjskiej, i hrabianki Marii Moszczeńskiej. W 1874 zdał egzamin z zakresu czterech klas szkoły ludowej i rozpoczął naukę w I Gimnazjum w Tarnowie. W sierpniu 1885 rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w Cesarskiej i Królewskiej Armii. Służbę pełnił m.in. w garnizonie Stockerau pod Wiedniem, w 7 Pułku Ułanów Arcyksięcia Franciszka Ferdynanda (niem. Ulanenregiment Erzherzog Franz Ferdinand Nr. 7), wchodzącym w skład 10 Brygady Kawalerii. 31 grudnia 1916 mianowany został dowódcą 3 Pułku Ułanów Arcyksięcia Karola (niem. Ulanenregiment Erzherzog Carl Nr. 3). Z dniem 1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, i przydzielony do Komendy 2 Pułku Ułanów w Krakowie[4]. Został pierwszym dowódcą i organizatorem wspomnianego oddziału, który w styczniu 1919 przemianowany został na 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. Od stycznia 1919 służył na froncie czeskim pod dowództwem bardzo cenionego przez siebie brygadiera Franciszka Latinika. W lipcu 1919 objął dowództwo IV Brygady Jazdy. 10 stycznia 1920 mianowany został Inspektorem Wyszkolenia Frontu Pomorskiego i komendantem Centrum Wyszkolenia Oficerów w Grudziądzu. Od 15 marca do 25 sierpnia 1920 przebywał w Londynie jako szef Polskiej Misji Zakupów. Po powrocie do kraju wyznaczony został na stanowisko zastępcy szefa Naczelnej Kontroli Wojskowej. 14 października 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika. Następnie pełnił służbę na stanowisku zastępcy Generalnego Inspektora Jazdy, gen. dyw. Tadeusza Rozwadowskiego, a od 1 października 1921 do 30 maja 1922 – zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. Z dniem 1 czerwca 1922 przeniesiony został w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu generała porucznika[5]. 26 października 1923 roku Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Po przejściu na emeryturę osiadł w Krakowie. W latach 30. był prezesem rady wyższej Towarzystwa św. Wincentego ? Paulo w Krakowie oraz członkiem zamiejscowym rady wyższej w Warszawie[6]. Zmarł 3 października 1945 w Krakowie-Górce Narodowej[1]. Pierwotnie został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie 5 października 1945[1]. Później szczątki przeniesiono do grobowca rodzinnego na cmentarz w Zbylitowskiej Górze.
Wstęp i redakcja naukowa: Piotr S. Szlezynger
Format bloku: 170 x 240 mm
Objętość: 568 stron
ISBN978-83-950780-2-6
Nakładem własnym Anny Żaba-Branny
Kraków 2020
Opinie
Na razie nie ma opinii o produkcie.